Obraz ten jest absolutnie prawdziwy. I dlatego otwiera się przed nim tyle możliwości, dlatego oddziałuje na nas tak, jak nie jest w stanie oddziaływać najlepszy choćby film fabularny. Co mnie poruszyło najbardziej? Jak zginął jeden z facetów, którego oglądaliśmy przez sporą część filmu. To był prawdziwy człowiek, nie aktor, który pochlapał się czerwoną farbą, by zagrać śmierć swego bohatera. Żywy, realny człowiek - był, a teraz go nie ma. Czujemy jego śmierć. Jakby zginął jeden z naszych przyjaciół.
Gdy żołnierze strzelają, wiemy, że to ostre naboje. Gdy krzyczą, że trafili Taliba, mamy świadomość, że ktoś naprawdę właśnie zginął. Że ta broń kogoś zabiła. Nie wirtualnie. Tylko realnie.
Film nie jest brutalny. Nie zobaczymy tu flaków, a nawet krwi. A jednak tak oddziałuje na psychikę i uczucia widza, jak żaden inny film wojenny.

10/10 to jest według mnie żałośnie niska ocena dla tego arcydzieła. Dlaczego ten film jest u nas tak mało znany? Bo Polacy pomyśleliby sobie, że Nasi w Afganie też mają podobnie i przestaliby popierać absurdalne postępowanie naszych władz?