którzy po prostu podążając za modą lubią krytykować wszystkich i wszystko a w szczególności Amerykanów (co jest ostatnio szczególnie modne).
Jest to pierwszy film obiektywnie ukazujący polityczne mechanizmy powstawania decyzji dotyczących tej wojny. Scena wywiadu perfekcyjnie przedstawia człowieka, który być może kiedyś ufał w ideały teraz głoszone przez niego skupia się na wykresach popularności swojej partii oraz własnej przyszłej karierze. Widzimy dziennikarkę, która pomimo tego, że wie iż to tyriadą wygłoszona przez senatora mogła być podyktowana jedynie koniunkturalizmem politycznym, nie może oceniać tych informacji tylko bezwolnie (zmiana właścicieli stacji tv, proza życia - rozmowa z redaktorem) musi brać udział w procesie manipulowania (lub PR) masą.
Mamy w tym filmie do czynienia z totalną krytyką ludności Amerykańskiej (70% z nich nie zna kraju leżącego za stanem Minnesota), skupionej tylko na wygodnym życiu w rytm popkultury (gwiazda pytająca się jak długo jedzie sie z Tokyo do Pekinu autobusem).
I ten niesamowity dialog pomiędzy studentem i uczniem pokazujący, że ludzie chcący zmienić cokolwiek w Ameryce muszą wyrzec się wielu rzeczy oferowanych przez beztroski styl życia, że to jest trudna droga i dlatego tak wielu Amerykanów woli żyć w swoich czterech ścianach nie interesując się niczym innym i nie zdając sobie sprawy z tego, iż ich spokój i możliwość korzystania z tego życia zależy od spokoju poza granicami ich kraju.
Zastanawia się więc gdzie tu jest ta "propaganda i naiwność"??? Już wiem czemu ten film poniósł porażkę finansową w USA - nie jest to obraz łatwy i przyjemny, nie gloryfikuje Amerykanów jak 95% innych produkcji, nie ma w nim scen pościgów czy superbohaterów wygrywających wojnę w pojedynkę. Ukazuje rzeczywistość (obie strony medalu) i zmusza do zastanowienia się nad nią.
Podsumowując, nadspodziewanie dobry film z doskonałymi dialogami. Warto obejrzeć.