Pacyfista Redford albo nie zadbał o konsultację wojskową, albo konsultant zrobił mu na złość.
Liczba absurdów w scenach afgańskich jest porażająca, nawet jak na hollywoodzką produkcję.
Komiczny był zresztą sam pomysł wysyłania małych oddziałów na szczyty gór, gdzie jedyną możliwością zaopatrzenia jest transport śmigłowcowy. A za każdą skałą może kryć się talib z działkiem lub wyrzutnią rakiet.
Ale może rzeczywiście jakiś idiota zza biurka w Waszyngtonie byłby w stanie coś takiego wymyślić.
Ale czy idiotami są dowódcy "elitarnych jednostek specjalnych"?
Poleganie na danych wywiadu? Wysłanie oddziału zimą w góry w cienkich czapeczkach i w letnim, pustynnym kamuflażu? Z 80 nabojami do karabinka na głowę? To ma być ta amerykańska siła ognia?
Elitarni żołnierze służb specjalnych walą ogniem zaporowym prawie na ślepo, aż im się kończą naboje?
Jak dla mnie, głupoty straszne.

A reszta, generalnie, jak to Hollywood. Niezła reżyseria. Lubię ten staroświecki styl Redforda. Słaby scenariusz. Świetni aktorzy. Aktorskie starcie Meryl z Tomem - pierwsza klasa. Redforda z Garfildem - dużo słabiej. Natrętna dydaktyka, tym razem w wersji lewicowej.
I prawie żadnych emocji, które widz mógłby odczuć.